Jelgar

En Campoo desistin dos términos interesantes, "helgar" y´l su deriváu "helgaúra", ambos col senificáu de "espaciu ente dos cumbres".

En castellanu normativu "helgadura" senifica "güecu o espaciu ente diente y diente". Esti términu, sigún el Diccionariu de la Rial Academia de la Lengua Española, provién del adjetivu "helgado", col senificáu de "que tien los dientes esiguaos", deriváu del latín FILICATUS, "jelguera", quiciás pol paecíu conas hojas d´esta planta.

Por riba´l pueblu La Lastra, en Tudanca, desisti un monti que tien por llamatu "Jalgar". En Cagüerniga desisti tamién una canal que cubila un ríu que naz eno cimeru, llamáu "Jelgar", es icir, cuspíu que la voz campurriana peru con aspiración de /f-/ inicial latina.

¿El llamatu d´esti ríu arrespuende a que daquella bía jelgueras abondu ena zona o, pola contra, a que´l su calce espúrrese ente las dos parées de la canal? Pa quin no lu conoza, la su nacencia es domple, es icir, está abregoná en dos ramales, d´alcuerdu cona orografía del lugar, presidía por dos cumbres.

Jelgar: cumu´n güecu ente dientes qu´amejan cumbres duna montaña; cumu´n güecu ente dientes dimpués de mascar hojas de jelguera.